ALTIN TOP

Zengin bir ailenin yoksul ama çok mutlu bir komşusu vardı. Evlerindeki mutluluğun sesleri, zengin ailenin duvarlarını aşarak kulaklarına dek ulaşırdı. Her akşam yoksul ailenin evinden yükselen gülme ve mutluluk sesleri kendi evlerinden duyuldukça zengin adam ve eşi onları gıpta ederlerdi.

Bir gün zengin adam, yüreğindeki duygusunu eşine açtı:
“Biz bu denli zengin olmamıza karşın onlar gibi mutlu ve neşeli değiliz” dedi ve eşine bir öneride bulundu:

“Sen yarın yoksul komşunu hanımına git ve bu mutluluklarının nedenini sor, öğren” dedi. “Onların mutluluk gizini öğrenelim ki bunu biz de uygulatıp, onlar gibi mutlu olmaya çalışalım.”

Eşi ertesi sabah yoksul komşusuna gitti ve evin hanımına, mutluluklarının nedenini ve hatta gizini sordu. Fakir komşu, bu gizi içtenlikle açıkladı:
“Bizim küçük bir altın topumuz var” dedi. “Akşam olup eşim eve geldiğinde, eşimle karşılıklı geçeriz ve birbirimize bu altın topu atarak eğleniriz, neşeleniriz. İşte bizim mutluluğumuzun gizi budur.”

Zengin kadın, komşusunun gizini akşam eşine anlattı,
“Demek bu kadar kolaymış bu işin gizi” dedi. “Yarın sabah hemen bir kuyumcuya giderim ve bende bir altın top yaptırırım.”
Ve sabah olur olmaz soluğu bir kuyumcuda aldı, akşama dek yapıp bitirmesi koşuluyla kuyumcuya bir altın top ısmarladı. Sonrada siparişi tamamlanınca altın topunu aldı, akşam eve getirdi.

“Geç karşımada altın topumuzu birbirimize atmaya başlayalım” dedi eşine.
Zengin çift karşılıklı oturdular ve altıntopu birbirlerine atıp atıp, tutmaya başladılar.
Her şey iyiydi, güzeldi ama... Ortada “olmayan” bir şey vardı. Onların bir altın topu vardı, onlarda aylın toplarını birbirlerine atıp, tutuyorlardı ama, nedense neşelenemiyorlar, kahkahalar atamıyorlardı.
Üstelik madeni topun ağırlığı nedeniyle giderek yorulmaya başlamışlar, hatta topun zaman zaman çarpması sonunda bedenlerinin belirli bölümlerinde morluklar bile olmuştu.

Zengin adamın eşi sabah ilk işi olarak yoksul komşusuna gitti:
“Sizin dediğinizi yaptık bir altın top yaptırdık, karşılıklı geçip birbirimize atmaya başladık ama” dedi. “Nedenler bilinmez, bir türlü neşelenemedik, sizin gibi kahkahalar atamadık.”

Yoksul komşu kadın gülmeye başladı:
“Fakat sevgili komşum, benim sözünü ettiğim top kuyumcuda yapılan altın toplardan değil ki” dedi. Bizim sapsarı saçlı masum bakışlı bir yavrumuz var. Biz ona “altın top” deriz. Akşamları eşimle karşı karlıya geçer, altın topumuz bir benim kucağıma koşar bir babasının kucağına koşar ve bizi eğlendirir. Onunla uyurken biz tüm yorgunluğumuzu unutur, coşar, neşeleniriz...”

İster sarı saçlı, ister kara saçlı ister tümüyle saçsız olsunlar, her çocuk her evde, anne ve babayı birbirine yapıştırırcasına bağlayan, onların aralarından “su sızdırmayan” sağlamlıktaki harçtır, her birine “altın top” denilse de...