KUYRUK ACISI

Vakti zamanında bir ihtiyar oduncu varmış.
Oduncu fazla geliri olmayan kendi kendine yeten bir insanmış.
Bir gün ormana gidecekken bir bakmış bir tane yılan evin duvarından içeriye bakıp gidiyor.
Oduncu, yılanı ürkütmeden yakalayabilmek için deliğin önüne bir miktar yiyecek koymuş.
Yılan az sonra gelip yiyeceği kapıp gitmiş.
Aradan fazla zaman geçmeden dönmüş.
Döndüğünde ağzında bir tane altın taşıyormuş.
Altını oraya bırakıp yine gözden kaybolmuş.
Oduncu gitmiş altını almış bakmış ki gerçek bir altın.
Deliğin önüne bir miktar daha yiyecek bırakmış.
Aynı olay yine tekrarlanmış.
Oduncu bu işten hayli keyiflenmiş.
O gün ormana gitmemiş bir kaç kez yiyecek bırakıp altını almış.
İzleyen günlerde bu olay sürüp gitmiş.
Oduncu artık odun işine gitmiyor, yiyecek verip altın alıyormuş.
Gel zaman git zaman oduncu iyice ihtiyarlamış.
Hasta yatağından kalkamaz olmuş.
Oğlunu yanına çağırıp bütün olan biteni anlatmış.
Oğlu da; "tamam baba senin yerine ben koyarım o yiyecekleri" demiş.
Söylediğini de yapmış bir süre.
Sonra oğlan kendi kendine "Ne uğraşıyorum ki bu işlerle" demiş.
"Yılanı öldüreyim deliği eşer gider altınların tümünü alırım olur biter"
Yiyeceği oraya bıraktıktan sonra duvarın dibine iyice gizlenmiş.
Elinde balta ile beklemeye başlamış.
Yılan gelmiş.
Yiyeceği almış tam dönecekken oğlan baltayı indirmiş.
Yılan döndüğü için kuyruğundan bir kısım kopmuş.
Yılan bu sinirle gelip oğlanı zehirlemiş.
Oğlan oracıkta ölüvermiş.
İhtiyar adam olanlara çok üzülmüş.
Yılanda artık görünmez olmuş.
Eski gücü de kalmayan oduncu iyice sefil olmuş.
Yinede her gün yeni bir ümitle yılanın deliğinin önüne yiyecek bırakıyormuş.
Bir gün yılan gelmiş yiyeceğe dokunmadan ihtiyara bakmış.
İhtiyar yılana seslenmiş; "Ne olduysa oldu artık gel barışalım eski günlere dönelim" demiş. ^
Yılan cevaben...!
Sende evlat acısı bende kuyruk acısı olduğu sürece biz asla eski günlerimize dönemeyiz" demiş.

Kuyruk acısı hikayesi budur.